woensdag 25 september 2013

Angela Gheorghiu in het Concertgebouw

Na de vierde toegift liet het publiek in de grote zaal Angela Gheorghiu pas gaan. Non ti Scordar di me was de uitbundige afsluiting van een recital dat tot het beste behoord dat in zijn genre in lange tijd in het concertgebouw te horen is geweest. Het is hier gelukkig nog terug te horen. Daarvoor had Angela Gheorghiu laten horen waarom zij nog onbetwist tot de absolute top behoort en dé prima donna assoluta van dit moment is. Het programma dat zij zong begon in de barok met Haendels Ombra ma fu dat nog wat voorzichtig klonk en ging van de verrassend charmant gezongen aria van Susanna uit Le Nozze di Figaro via Massenet en Gounod naar het verismo toe. Als toegiften klonken naast het eerder genoemde Non ti Scordar di me een ontroerend en kwetsbaar aan Jeroen Willens opgedragen Ave Maria uit Verdi's Otello, een a capella gezongen Roemeens volkslied en Granada.

Angela Gheorghiu heeft als geen zangeres van dit moment het vermogen om de luisteraar en kijker rechtstreeks te raken. Dit bereikt zij met puur vocale middelen. Gisteren dacht niemand in het Concertgebouw aan het divagedrag - wat daar ook van moge kloppen - waarmee zij het nieuws wel eens haalt.
Vanaf het lied van de maan was de magie echt aanwezig ook omdat zij zichtbaar meer ontspannen was. Het publiek onderkende dat en reageerde gepassioneerd maar gepast. De aria uit Manon was daar het exemplarische voorbeeld van die magie. Hoe zij vanuit het recitatief de tragiek van Manon in een aantal minuten neerzette was fenomenaal en voor mij het hoogtepunt van de avond. Ook in het Callas repertoire dat zij na de pauze zong kent zij momenteel geen evenknie. Haar stem heeft aan pracht nog niets verloren en zij pronkt met smaak met die pracht en heeft nog steeds het vermogen mensen rechtstreeks in hun hart te raken. Als grote bonus was de zeer betrokken ondersteuning door het Gelders Orkest onder leiding van de jonge Spaanse dirigent Ramon Tebar die ook de muzikale intermezzi zeer genietbaar maakten met enige ook programmatische verrassingen zoals de ouverture uit 'Zampa, ou la fiancée de marbre' van Hérold. Het zou zo kunnen zijn dat bij het 150 jarige bestaan van het Concertgebouw gisteravond met gouden letters is bijgeschreven in de annalen. (JB)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten