Suor Angelica (Covent Garden 2011)

In een eerder bericht over Eva-Maria Westbroek is deze blu-ray al kort genoemd. Naast grote lof oogstte de regie van Richard Jones kritiek voor het grote "Eurotrash" gehalte van zijn aanpak.

Toch doet de kwalifatie "Eurotrash" groot onrecht aan één van de meest opvallende producties van de laatste jaren. Dit geld niet zozeer voor de wijze waarop Il Tabarro en Gianni Schicchi zijn vormgegeven maar vooral voor de adaptatie van Suor Angelica.

Suor Angelica is misschien wel het minst populaire deel van Il Trittico. Met name het mystieke slot plaatst de regisseur voor problemen hoe dit geloofwaardig weer te geven. Richard Jones heeft de handeling verplaatst naar de kinderafdeling van een ziekenhuis in de jaren vijftig van de twintigste eeuw. Dit heeft minder vergaande consequenties als bijvoorbeeld de verplaatsing van het schip naar de wal zoals Richard Jones deed in zijn regie van Billy Budd zoals die in 2010 bij DNO te zien was omdat het niet indruist tegen het karakter van de muziek. De kille uitstraling van het ziekenhuis sluit naadloos aan bij de opgelegde gevoelswereld van de orde. De personenregie is zoals wij van Richard Jones gewend zijn van hoog niveau wat een huiveringwekkende confrontatie oplevert tussen Angelica en haar tante, magnifiek vertolkt door Anna Larsson. Vanaf dat moment laat hij het drama zo ontwikkelen dat het zeer dramatische slot daar onontkoombaar uit volgt. Het slot is hier geen mystiek visioen waar Angelica in de hemel wordt opgenomen  maar een vlaag van waanzin van Angelica met een ontluisterende dood. Sommige details blijven op het netvlies staan; de omhelzing van Angelica van haar "zoon" (hier een patiënt die uit bed is gekropen) en het slotbeeld waarin het dode lichaam van Angelica terzijde geschoven onder een laken in een stoel ligt. In de visie van Richard Jones is er dus geen absolutie voor Angelica. Toch is dit geen gitzwarte of cynische visie maar één die getuigt van diep mededogen en het navrante lot van Angelica in misschien wel het juiste perspectief plaats. 

Zelden zal de partituur zo glansrijk en schitterend en op momenten zo barmhartig hebben geklonken als onder Pappano en het op zijn toppen spelende orkest van het royal opera house. De vertolking van Angelica door de Albanese sopraan Ermonela Jaho laat vocaal op details te wensen over maar is vanuit dramatisch perspectief een voltreffer. Zelfs voor de sceptici van moderne regie van harte aanbevolen. (JB)