Joseph Calleja in het Concertgebouw

In het kader van de "Be my Love" tournee deed Joseph Calleja vanavond voor het eerst het Concertgebouw aan. Calleja, orkest en dirigent maakten er voor een volle zaal een avond van die niet snel vergeten zal worden. Wij berichtten al eerder over dit recital.

De relatief bescheiden sfeer die er rond dit concert hing was een verademing. Geen glossy programma met advertenties van Rolex voor tien pond die door arrogante medewerkers van het management aan de man worden gebracht zoals ik bij Villazon meemaakte in Londen. Ook geen hysterische maar wel zeer blije en trotse landgenoten van Calleja in de zaal. Daarbij een zaal vol met overduidelijk liefhebbers die zeer geconcentreerd en muisstil luisterden. Niets van de opgefokte sfeer die recitals van grote namen wel eens kunnen hebben.

 Het programma met acht aria's die tot de meest favoriete van het repertoire behoren en een drietal toegiften was van een ongemene gulheid. Daarnaast was voor de instrumentale intermezzi voor een fijne mix gekozen van bekend en minder bekend repertoire. Een verademing was bijvoorbeeld om de ouverture uit Le roi d'Ys van Lalo te horen. Het Orquesta Sinfónica de Navarra gaf met dit prachtige stuk zijn visitekaartje af. Onder leiding van de Frederic Chaslin speelde het orkest met inspiratie en plezier. Dit is wel eens anders bij dit soort recitals. 

Calleja opende met Enzo's aria uit La Gioconda ‘Cielo e Mar’. Zijn slotnoot was op het randje van breken maar zijn kwaliteiten kwamen al onmiskenbaar naar voren. Een gezond geluid zonder scherpe randjes  met een goede projectie waardoor zijn niet heel grote en in de basis lyrische stem toch ver draagt. Zijn stem is in de loop der jaren wel  iets omfloerst geworden in de laagte maar zijn hoge noten hebben in kracht en helderheid gewonnen en behoren tot de mooiste die vandaag te horen zijn. Zijn nog steeds aanwezige snelle vibrato is 'an aquired taste' waar de meningen nogal over verschillen. Bij mij stoorde het totaal niet hoewel het stilistisch niet paste in de bloemenaria. Het was opmerkelijk dat dit snelle vibrato geleidelijk aan in de beleving op de achtergrond raakte. 

De aria’s uit Tosca pasten Calleja qua tessituur als een handschoen. Ook  'La donna è mobile' en 'Pourquoi me réveiller?' passen zijn stem qua tessituur perfect. De grenzen van zijn stem bereikt hij in Addio alla madre' en de Ah! Tout est bien fini' uit  Massenet’s 'Le Cid'. Maar hij gaat intelligent met zijn stem om en forceert en duwt slechts in een enkel geval. Zijn vertolking is stilistisch smaakvol en op zijn tijd zeer opwindend doordat zijn hoge noten echt stralen. Vocaal zijn er vele prachtige momenten zoals een adembenemend  diminuendo in  'E lucevan le stelle'. Daarnaast presenteert hij zich met een prettige mengeling van humor, charme en oprechte bescheidenheid. Het publiek in het Concertgebouw reageerde terecht met veel bijval en sympathie.

Als toegift zong Calleja heerlijk vrij en met veel gevoel twee Mario Lanza krakers (A Vuchella en Be My love) van zijn laatste CD. Hij eindigde met een sublieme reprise van  'E lucevan le stelle' waar het diminuendo nog adembenemender was. Na afloop verdrongen tientallen mensen zich voor een handtekening. Het is helaas niet te verwachten dat Calleja zich op korte termijn weer in het Concertgebouw zal melden, deze avond is daarom om nog vaak te koesteren. De vocale serie van het Concertgebouw is met dit recital na Iolante met Netrebko een voltreffer. In juni 2013 wacht Villazon met een Verdi programma. (JB)